Gyuri Vergouw

Bij het hoofdkantoor van de Johan Cruyff Foundation in het Olympisch Stadion komt een Cruyff Court – een multifunctioneel veld van voetbal en basketbal. Daarbij wordt een gerestaureerd standbeeld van Johan Cruijff geplaatst. Dat meldt Sportgeschiedenis Weblog, het weblog van loglega Jurryt van de Vooren. Het Court en standbeeld worden in april opgeleverd, precies de maand dat Cruijff zijn zestigste verjaardag viert, maar betrokken partijen wijzen er op dat deze zaken niets met elkaar te maken hebben en geheel toevallig in dezelfde periode vallen.

De bondscoach kan na de met 4-1 gewonnen oefenwedstrijd tegen Rusland weer wat rustiger achteroverleunen. Voorlopig is zijn baan weer gered. Van Basten is geen man van de vele (Cruijff) of grote of humoristische woorden (Leo Beenhakker). Toch zijn er enkele mooie uitspraken van hem opgetekend. Hier een kleine selectie.

Enige tijd geleden kreeg ik het verzoek een foto van een luchtgitarist te leveren voor een nieuw te verschijnen boek over het juichen van sporters. Toentertijd kreeg ik geen beeld voor ogen hoe een dergelijk boek er uit zou moeten zien, maar ik gaf de auteurs het voordeel van de twijfel. Had ik tenslotte niet zelf vergelijkbare reacties gekregen (kan je daar een boek over schrijven?) toen ik mijn eigen boeken schreef (over strafschoppen of luchtgitaar bijvoorbeeld). Het boek ‘Het grote juichen’ is net verschenen en het moet gezegd: de auteurs Grotenhuis en Duyff zijn er in geslaagd een mooi uitgevoerd en onderhoudend boek over het onderwerp te schrijven.

De top 10 is bekend. Spelers als Zinedine Zidane, Johan Cruijff, Philip Cocu, Frank & Ronald de Boer, Horst ‘das Ungeheuer’ Hrubesch, Patje Kluivert, Roberto Baggio, David Beckham en natuurlijk ‘onze’ Clarence Seedorf passeren de revue. Een sentimental journey langs de velden van de wereld, waar succes en nederlaag soms erg dicht bij elkaar blijken te liggen.

Het wordt spannender en spannender, de top 10 komt in zicht. De wedstrijden worden belangrijker, de namen bekender. Dit keer onder meer met: Marco van Basten, Michel Platini, Paul Breitner, Uli Hoeness en tweemaal PSV.

Het is een groot plezier de top 50 samen te stellen en ook fijn te zien dat de artikelen zo enorm goed worden bezocht en gelezen. Deze keer komen wellicht weer mooie (en minder mooie) herinneringen naar boven met grote namen als Johan Neeskens, Hans van Breukelen en het boekje van Jan Reker, AZ’67 en Roda JC, Kostadinov en Stoichkov, Jan Molby (wie kent hem nog) en de Mickleover Lightning Blue Sox (de wie?). Zelfs een corrupte scheidsrechter ontbreekt niet. Lees verder en geniet…..of erger u!

De tweede stap is gezet, nu worden de nummers 40 tot en met 31 kort toegelicht. Met strafschoppen van onder meer Pele, George Best, David Beckham, Danny Blind, Edwin van der Sar (ja, hij!), Viktor Ikpeba en Arnold Mühren.

De teerling is geworpen, de keuze voor de eerste tien strafschoppen uit de top 50 allertijden is een feit. Bij de nummers 41-50 is vooral gekozen voor strafschoppen uit de bijzondere hoek, op technisch vlak of omdat het om bijzondere methoden of gebeurtenissen ging. Met de enige dame uit de top 50 wellicht als hoogtepunt, Brandi Chastain van de VS.

Zo aan het eind van het jaar is het de tijd voor de lijstjes. Strafschop blijft niet achter en heeft de 50 meest memorabele momenten op strafschopgebied eens op een rijtje gezet. Natuurlijk speelt Oranje een belangrijke rol in de afdeling ‘missers’, maar er zijn ook belangrijke strafschoppen gescoord door Nederlandse spelers. De strafschop van Cruijff ‘in drieen’ zal niet ontbreken, en ook beroemde missers van Seedorf, Dick Helling, de gebroeders de Boer, Cocu of Kluivert niet. Er wordt ook internationaal gekeken, en spelers als Panenka, Baggio, Baresi, de Engelsen en Martin Palermo (Martin wie?) komen zeker in de lijst voor. De strafschoppenserie finale Europacup 1: Barcelona -Steau Bucarest, anyone? Ook Afrikaans voetbal, jeugdvoetbal, penaltybokalen uit de jaren zeventig (Pablo Huth), ze worden allemaal meegenomen in deze top 50 penalty’s aller tijden lijst. Zelfs het vrouwenvoetbal ontbreekt niet.

Een terugkerend fenomeen in de internationale voetbalarena is het zogenaamde post WK syndroom. Hoewel er nog geen eenduidige definitie van het begrip bestaat, wordt het begrip toch met enige regelmaat na WK’s gebezigd. Het komt er in het kort neer dat spelers die succes hebben behaald op een WK voetbal voor landenteams, daarna geen deuk eer in een pakje boter kunnen schieten. Kortom, succesvolle landen als Italië, Frankrijk en Duitsland presteren in een periode volgend op een WK matig tot slecht met hun nationale elftallen. Zijn er meerdere indicaties mogelijk om te bepalen of het Post WK syndroom wel echt bestaat?