Het seizoen is weer begonnen

Op het moment dat ik dit schrijf speelt mijn zoon een oefen-wedstrijdje met de C-junioren. Om precies te zijn met de C1 van de plaatselijke voetbalclub. Als betrokken vader heb ik hem uiteraard, nog vóór dat hij op zijn fiets stapte, ook veel plezier gewenst en hem nog ‘even’ verteld dat hij lekker zijn best moet blijven doen en ‘er flink in moet kleunen’. Waarom ik deze zaterdag ‘een keertje oversla’ om te gaan kijken vertel ik later.

Dat ‘erin kleunen’ vond ik overigens het mooiste wat er was. Hoe groot de spitsen ook waren, hoe hard ze ook schopten; ik ‘kleunde er altijd lekker in’, heerlijk was dat. In die tijd was het voetbal sowieso harder en had je als speler gelukkig ook meer vrijheid en bovenal geen gezeur van ouders ‘langs de lijn’ en ook niet een staf van een mannetje of 5. Ik reken de hoofdtrainer dan nog net eens mee. Op zich is daar niets mis mee, het probleem is echter dat al die ‘stafleden’ ook een kind in dat team hebben ‘lopen’. Hoe indelingen en of opstellingen dan in de regel gaan, laat zich wel raden. Dat er overigens van die 5 niemand dan even op tijd iets kan communiceren en of een voorlichtingsavondje regelt is teveel van het goede. Het zoveel mogelijk minuten maken van zoonlief is wellicht dé enige prioriteit, ik bedoel dan uiteraard de minuten in het veld en niet in de dugout.
Waar je vroeger ruim van te voren wist of je wel of niet in de voorlopige selectie zat, schijnt het ‘tegenwoordig’ heel normaal te zijn dat je een paar dagen van te voren, terwijl de wedstrijden al ruim een week gepland staan, te horen krijgt of ‘je erbij zit’. Het schijnt zelfs zo te zijn dat een paar dagen al een luxe is. Maar net als in het ‘normale leven’ durven veel mensen niet altijd te zeggen wat ze denken en wordt navragen veelal ‘als lastig ervaren’ en zal het niet de eerste keer zijn dat kinderen dan door de ‘zeurende ouders’ de dupe worden. Een gemiddeld selectieteam heeft bij C’tjes ca. 14 spelers, daarvan doen er van de ouders sowieso 5 hun mond niet open. Zij zijn het immers eens met de trainer en maken bijna altijd deel uit van de staf, van de overige 9 doet minstens 6 ook hun mond niet open en de overige, 3 die dat wel doen, weten net als u en ik dat hun kinderen dan minder aan spelen toekomen.
Zou dat de reden zijn dat er steeds minder ouders gaan kijken en of niet of nauwelijks klachten bij het bestuur van de plaatselijke vv binnenkomen?
Ik hoor u denken, nee, ik ga er niet meer ’in kleunen’!